Łysienie plackowate

Łysienie plackowate jest chorobą o podlożu autoimmunologicznym dotyczacych mieszków włosowych, w których istotna rolę odgrywaja LIMFOCYTTY- T. Charakteryzuje się występowaniem ogniskowej utraty włosów w obrębie skadinad prawidłowej skóry, z obecnością tzw wlosow wykrzyknikowych, lokalizujących się na obrzeżach rozprzestrzeniających się ognisk. W większości zmiany ograniczają się do występowania pojedynczego ogniska lub kilku ognisk o wielkości monety, ale w przypadkach o ostrym przebiegu może dochodzić do całkowitej utraty  owłosienia w obrębie skóry głowy. tj. łysienia całkowitego- alopecia totalis  lub do utraty wlosow w obrebie skory calego ciala- Alopecja Universalis. Łysienie to nie ma charakteru bliznowaciejącego, zazwyczaj ustępuje samoistnie po upływie kilku miesięcy.

 Postępowanie:

U wielu pacjentów pozostawienie łysienia plackowatego bez leczenia stanowi rozsądna opcja terapeutyczna, ponieważ choroba często ustępuje spontanicznie. Leczenie może być długotrwałe, niewygodne, oraz potencjalnie toksyczne, nawroty zaś występujące po leczeniu mogą nastręczać wielu trudności terapeutycznych. Niemniej jednak część pacjentów uważa, że schorzenie jest krępujące, dlatego wymagają oni pomocy specjalistycznej. Kontakt z innymi pacjentami oraz grupami wsparcia może się okazać pomocny. Należy dokładnie poinformować pacjentów o naturalnym przebiegu choroby oraz wskazać im realistyczne wymagania dotyczące możliwych do uzyskania wyników leczenia. Wyniki badań dotyczących łysienia plackowatego o późnym początku mogą się charakteryzować wysokim współczynnikiem spontanicznych remisji, podczas gdy wyniki badań do przypadków o ostrym przebiegu i długotrwałym utrzymywaniu się ognisk utraty włosów, opornych na stosowane leczenie, nie wykluczają możliwości uzyskania skutecznych wyników leczenia w przypadku o łagodnym nasileniu zmian.